Als milieu en dierenwelzijn tegenover elkaar staan (en wat we kunnen leren van de docu ‘Down to earth’)

Al vanaf het begin heb ik het vrij duidelijk voor ogen gezien: ik zou stoppen met dierlijke producten consumeren om zowel het dierenwelzijn als het milieu te verbeteren. Daarmee ben ik een ethical vegan; ik zou het zo in mijn biografie op Instagram kunnen zetten (maar dat doe ik niet). In mijn hoofd gingen die twee redenen perfect samen: geen vlees/zuivel eten betekent geen dieren misbruiken (om het maar even zo te noemen), en minder bio-industrie betekent meer broeikasgassenuitstoot. Maar toen las ik afgelopen week dit bericht: ‘Melkkoe dupe van nieuwe milieuregels’. En daar wilde ik even iets over schrijven.

Voor wie geen zin heeft om het te lezen: in dat bericht staat dat de strengere milieuregels die moeten helpen om het mestoverschot in te perken, ervoor moet zorgen dat het aantal melkkoeien in Nederland met 10 procent omlaag moet. Dat is niet het enige zorgelijke voor die koeien (want slachting en zo), maar ook dat de resterende koeien meer melk moeten gaan produceren, waardoor ze waarschijnlijk veel vaker worden opgehokt. En oh ja, dat de landbouworganisatie dit schaart onder ‘duurzame melkveehouderij’ en dat er ‘geen alternatief’ is. 

Idealenverschuiving
De allereerste zin van deze blogpost moet ik wel even nuanceren: toen ik een jaar geleden veganistisch ging eten, deed ik dat méér voor de dieren dan voor het milieu. In een jaar tijd zijn die verhoudingen, door heel veel informatie en een beetje door Trump, een beetje omgedraaid. Niet dat ik me geen zorgen meer maak om hoe dieren behandeld worden in de vee-industrie, maar milieu voelt, nou ja, groter dan dat.

Dit is de eerste keer dat ik werd geconfronteerd met de optie dat milieu en dierenwelzijn misschien níet hand in hand gaan. Dat op weg naar het ideaalbeeld van minder/duurzamere bio-industrie ook dit soort dingen gebeurt. Natuurlijk ben ik zelf gewoon voor minder productie (waarom die andere koeien meer laten produceren?), maar ik ben ook wel weer realistisch genoeg om te weten dat dat niet zomaar gebeurt.

Kiezen
Ik weet niet zo goed waar ik heen wil met dit blogje, maar ik weet wel dat ineens de gedachte in me opkwam: wat als ik zou moeten kiezen duurzaamheid en dieren? Ik zou het oprecht niet weten. Ik denk dat ik het milieu uiteindelijk belangrijker zou vinden, maar het zou me echt pijn doen als dat zulke maatregelen met zich mee zou brengen. En dus moet er een manier zijn om met beide rekening te houden.

De oplossing kwam toen ik dacht aan de documentaire Down to earth, die ik vorige week in het filmhuis zag. Die gaat niet per se over het milieu, maar wel over de visie van ‘Earth Keepers’ (stamoudsten, van traditionele stammen dus) op het leven. Die mensen zijn echt niet allemaal veganist, maar hun productie is zo kleinschalig dat dat niet uitmaakt. Daarnaast stonden ze helemaal ‘in contact met de natuur’. Ja, dat klinkt voor mij ook wat zweverig, maar ze weten tenminste waar hun eten vandaan komt en behandelen dieren met respect.

Minder willen
De mening van de stamoudsten was duidelijk: consumentisme is slecht. Nieuwe trui, nieuwe schoenen: vet leuk, maar het maakt het er allemaal niet beter op. Dus om de vraag uit de titel (wat we kunnen leren van de documentaire Down to earth), te beantwoorden: waarschijnlijk is de enige oplossing om bewuster te leven, na te denken over waar je eten vandaan komt, en vooral iets minder te willen. Want minder productie is een beter milieu én minder dierenleed.

Het is een beetje hypocriet dat ik dit schrijf, want ik leef niet per se heel bewust en mijn verzameling notitieboekjes is belachelijk groot en consumenteerderig. En ik houd niet echt van zweverige dingen, want toen die stamoudsten over spirits praatten, haakte ik een beetje af. Maar misschien zit er toch een kern van waarheid in en moeten we écht meer aandacht besteden aan het leven en de natuur. Zullen we afspraken dat als ik het doe, jullie het ook doen?

Oh ja, vraagje aan jullie: vindt iemand het leuk om te lezen over ‘de weg naar bewust leven’ op een foodblog? Dan verzin ik er wel een minder zweverige naam voor, beloofd.

1. Dit is de trailer van Down to earth:

PPS. Wilde eerst nog schrijven dat ik me gisteren al heel erg in contact met de natuur voelde toen ik ging hardlopen in de regen. Maar goed, ik op hardloopschoenen met iPod en heel veel zweet is helaas niet echt vergelijkbaar met die Keniaanse jongen in de docu die op blote voeten door het oerwoud liep en ’s avonds meedeed aan een natuurlijk genezingsritueel. Helaas.

PPPS. Sorry voor dit onsamenhangende verhaal. Eigenlijk had ik er twee blogjes van willen maken, maar liep even zo.

PPPPS. Wilde tot slot nog even het ‘motto’ van de docu delen: ‘we didn’t inherit the Earth from our parents, we borrow it from our children’.

Heb je een recept van mijn blog gemaakt? Dan zou ik het leuk vinden als je een foto stuurt! :) Dat kan bijvoorbeeld door @coloursandcooking te taggen op Instagram of @muymaaike op Twitter.

Volg je mijn blog al op Bloglovin', Facebook, Instagram en Twitter?